Jeszcze raz ponudzę się na kanapach z okiem na blondynę, a potem zacznę wychodzić z klubiku. Najpierw na krótko, a potem na prawie cztery godziny. Trzymajcie kciuki! Za mnie! Ewka cały tydzień papla, że pójdzie do przedszkola i będzie przygoda :)
Łóżeczko ze szczebelkami zdemontowane. Ewa dostała własną, pełnowymiarową sofkę. I właśnie wczoraj wszystko pięknie przygotowaliśmy i... - Ja. Chcę. Spać. Na. Duzim. Łóżku! Ja. Lubię. Duzie. Łóżko! - zawołała Ewa.
I tak to. Wzięliśmy naszą terrorystkę do nas, uśpiliśmy i przenieśliśmy na jej nowe łóżko. O 6.02 usłyszałam tupot bosych pięt i poczułam bezpardonowe ładowanie się na mnie, moszczenie się i targanie kołdrą.
- Mama. Zrób. Mi. Mleko. Teraz - oznajmiła zimnostopa.
- A może trochę grzeczniej? - mruknęłam z nosem w poduszce.
- Plosę - dodało dziecko a ja wstałam.
Ewa w przedszkolu jest grzeczna, czy może trafniejsze będzie określenie - współpracująca. Słucha cioć, podporządkowuje się ich pomysłom. Ewa w domu... Cóż... Już wspominałam o terrorystce? ;) Nie jest tak, że rozrabia bez przerwy, ale czasem, czasem naprawdę daje mi popalić. Potrafi podstawić sobie krzesło i wleźć na nasz wysoki parapet, by śmiać się patrząc z góry. Potrafi wiele razy dziennie tłuc rączkami o klawiaturę laptopa wrzeszcząc dziko. Tak, ona tak robi. I wiem, że to próba zwrócenia na nią uwagi, ale i tak tracę cierpliwość. I ani prośba, ani groźba nie działa, a na pytanie, dlaczego tak robi, Ewa odpowiada: - Bo Tramal tak może!
No tak. Oczywiście. Szkoda, że jej koci starszy brat nie może z nią pogadać od serca ;)
