Monika. Królewna Monika. Marzy o koparce. Wielkiej i żółtej. I tylko nikt tego jej marzenia zaakceptować nie może... Król, królowa, minister, dworzanie, poddani - wszyscy są jednego zdania. Że nie wypada, że skandal, że nie może tak być. Monika jednak jest uparta, bardzo uparta. I nie zamierza rezygnować ze swojego marzenia. Cel osiąga, a wszyscy przeciwnicy Moniki na koparce zmieniają zdanie, gdy odważna królewna na swoim żółtym rumaku pomaga uratować królestwo przed powodzią.
Lubię bardzo te żółte ilustracje. I koparkę. Marzenie królewny. Jej upór i konsekwencję. Lubię rozmowę po lekturze takiej książki. Lubię łamanie stereotypów. Nie lubię tego, w jaki sposób Monika osiąga swój cel (królewna przestaje jeść obiady). Nie lubię rodziców, którzy zamiast po prostu akceptować córkę i jej marzenie, boją się opinii innych i ostatecznie dają się szantażować. I tego, że oprawa jest klejona i pojedyncze kartki zaczynają wypadać też nie lubię, niestety.
O królewnie, która chciała jeździć koparką, tekst: Janusz Wilczyński, ilustracje: Monika Pollak
Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne / GWP KLIK
Tosia. Tosia ma siostrę Amelię. Amelia jest baletnicą. Ma idealny koczek, pięknie tańczy, stawia ładnie stópki. A Tośka nie! - Niegrzeczne stópki! - mawia Madame Miny. Im więcej lekcji, tym gorzej. Tośka ewidentnie nie odnajduje się w balecie. Nie odnajduje się też raczej w relacjach z siostrą, bo cały czas się do niej porównuje i wydaje jej się, że w tym zestawieniu wypada gorzej. Całe szczęście nie wszyscy dorośli są jak Madame Miny i niektórzy widzą więcej... Pan Tiempo, szkolny akompaniator, dostrzega, w czym Tosia może być dobra, podpowiada: - Podążaj za swoimi stopami! A ona z tej rady korzysta :)
Lubię Tośkę. Pana Tiepo też bardzo lubię. I ilustracje pełne pomieszanych deseni. Lubię przekaz, że czasem trzeba poszukać, czasem ktoś nawet musi pomóc w znalezieniu rzeczy, w której jest się dobrym. I że w każdym, naprawdę każdym, czai się jakiś talent. Nie lubię tego, że w książce brakuje rodziców, którzy mogliby rozładować napięcie związane z ciągłym porównywaniem się do rodzeństwa.
Niegrzeczne stópki, tekst: Ann Bonwill, ilustracje: Teresa Murfin,
tłumaczenie: Aleksandra Dobrowolska, Wydawnictwo G+J KLIK
Jane. Jane uwielbia przyrodę i swoją zabawkę - małpkę Jubileusza :) Czyta dużo o świecie. O przyrodzie i zwierzętach. O przygodach Tarzana. Jane marzy o Afryce, życiu wśród dzikich zwierząt. I jej marzenie się spełnia...
Z małej Jane wyrasta... Doktor Jane Goodall. A ta historia jest prawdziwa :) Jane żyła w rodzinie, która nie należała do zamożnych i wszyscy powtarzali jej, że marzenie o Afryce jest nieosiągalne. Ale dziewczynka się nie poddawała. Spełniła swoje marzenie. Bardzo dużo się uczyła i ciężko pracowała. Dokonała wielu odkryć podczas swojej ponad trzydziestoletniej obserwacji szympansów. Mało słów, wielka zawartość. Bo chcieć... To móc! Wspaniała lekcja :)
Ja... Jane, tekst i ilustracje: Patrick McDonnell
tłumaczenie: Magdalena Koziej, Wydawnictwo National Geographic KLIK
