Ale wracając do rozdarcia - wzięło się z tego, że pomimo tego wkurzenia, zachwyca mnie pomysł i realizacja pierwszego numeru dwumiesięcznika wszystkich dziewczynek "Kosmos". No niby wszystkich dziewczynek (i reszty świata), ale jednak - dziewczynek, czytelniczek, obywatelek. I z jednej strony klaszczę, skaczę, czytam, polecam. Z drugiej myślę o chłopcach, że trochę szkoda, że dla nich nie ma takiego tytułu. W którym tyle fajnych artykułów! Test pomagający odkryć, jakie drzemią w nas talenty, artykuł o odpowiedzialności i o tym, że możemy mieć wpływ na wiele spraw, ciekawe aplikacje mobilne, krótki kurs kodowania, ciekawostki matematyczne i te z zakresu biologii, eksperyment do wykonania w domowych warunków, zielnik, świetny wywiad z himalaistką... Mogłabym tak omówić każdą stronę, wymienić każdy tekst jako warty uwagi, a nie doszłam jeszcze nawet do połowy! Naprawdę brakowało takiego pisma, witam go z radością. I zanim chlipnę w imieniu mam chłopców, coś Wam dam do przeczytania. Tekst o magazynie "Kosmos" napisany przez moją Ewę. Pisała sama z siebie, dopytując o kwestie ortograficzne i zasady używania klawisza Alt i Shift, zostawiam w wersji soute, z szaloną interpunkcją i nowym czasownikiem ;)
W Kosmos podoba mi się odkrywanie mocy poprzez zdania. W dziewczynkach fascynujące jest to że każda ma inny talent. A chłopcy to od razu wyprubowyują czy są strażakami czy policjantami [itd.] Dzieje się tak dlatego bo dziewczynki boją się próbować a chłopcy nie. Dziewczynki boją się że popełnią błąd a chłopcy się nie boją. Ja mam 7 lat i uważam że odkrywanie talentów jest bardzo ciekawe.W magazynie Kosmos dowiedziałam się że mam moc rywalizacji.Wiecie, z czym mi się kojarzy jej wypowiedź? Z tym słynnym felietonem Anny Dziewit-Meller W pułapce kompetencji, który ukazał się w "Tygodniku Powszechnym". Siedmiolatka - wychowana w domu, w którym na każdym kroku podkreślało się, że nie płeć a ciężka praca ma wpływ na osiągnięcie sukcesu - zauważyła, że dziewczynki się boją, wycofują się, trochę nie wierzą w siebie. I tak sobie myślę, że dziewczynkom ten "Kosmos" jest jednak bardziej potrzebny. Co myślicie? Chcecie o tym pogadać?
Szczerze, to uważam że Ci co powinni przeczytać to pismo i tak go nie przeczytają, a Ci co czytają nie potrzebują uświadamiać dzieci, że są sobie równie. Dla mnie to sztuka dla sztuki.
OdpowiedzUsuńAle zobacz - ja myślałam, że nie potrzebuję, a jednak potrzebuję :/
UsuńNie ty. To szkoła, otoczenie ;(
UsuńSroka o, a kto powinien?
UsuńA ja myślę, że jednak warto czytać - niby jestem świadoma, wiem co chcę przekazać córce a jednak gdzieś mam głęboko zakorzenione te utarte schematy - trudno nie mieć, skoro się w takim świecie dorastało. Dla mnie Kosmos to duża pomoc w werbalizacji, ale też odkrywam moją córkę na nowo :)
UsuńMamy, czytamy i gadamy! I jeszcze opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek - dawkujemy sobie - codziennie 2/3 jako dodatek do wieczornych lektur - 7 latka dopina się mocno!!
OdpowiedzUsuńJa jeszcze nie mam, ale już zamówiłam :)
UsuńJa też jestem po wnikliwej lekturze. Jako mama trzech córek zacierałam ręce przed pierwszym numerem. Muszę powiedzieć, że mile zaskoczyło mnie to, że w piśmie nie ma jakiegoś sztywnego podziału na płcie, oświecającego podkreślania, że dziewczynki "też mogą". Bałam się, że pismo będzie wprowadzać atmosferę wojny płci, bo skoro " też mogą" to koniecznie udowodnią, a przecież nie muszą... Ja jak mantrę powtarzam mojej córce (młodsze 19 i 1,5 miesiąca więc jeszcze nie czytają pisma), że może być kim tylko chce, a ona na dzień dzisiejszy chce być tylko baletnicą :) I jak to mówi, mój mąż "No i gitara";) Czy chłopców żal? Nie myślałam o tym w ten sposób ale może rzeczywiście przydałoby się pismo w tym klimacie i dla nich. Nie mogę jednak oprzeć się wrażeniu, że ciężko byłoby stworzyć chłopięce ale takie, które nie powiewałoby patriarchatem, szowinizmem...No ale może się mylę. Fajnie byłoby żeby ktoś podjął wyzwanie i udowodnił, że się mylę. Jeśli takie powstanie, to chętnie kupię :)
OdpowiedzUsuńJa też chętnie kupię! I nie tylko dlatego, że mam również syna :)
UsuńMam syna i marzy mi się takie pismo. Może bez podziału na płeć, a raczej po prostu dobry magazyn na poziomie, bez reklam zabawek, głupich tekstów i badziewnych, plastikowych gadżetów. A "Kosmos" kupię sobie dla siebie, żeby zobaczyć, co w trawie piszczy:)
OdpowiedzUsuńŚwietnym, bez większego podziału na płeć jest świerszczyk. Ale dzieci potrzebują takich rzeczy podzielonych na płeć. I tu nie chodzi o stereotypy ale o to że dzieci gdy tylko odkrywają że są różne to ten temat je fascynuje i chcą to odkrycie manifesyowac. I. Tak dobrze że dla dziewczynek jest kosmos tak chłopcy też powinni coś mieć.
UsuńNo "Świerszczyk" jest świetny, ale to jednak inna grupa wiekowa. Pytanie - co po "Świerszczyku"?
UsuńJulio, kup koniecznie - warto zobaczyć, jak może być, bo naprawdę czuć ten wicher zmiany. Choć może ja nie znalazłam niczego, co byłoby fajne dla dzieci powyżej 7 lat... Przyznaję, że przy regale z magazynami dla dzieci dostaję oczopląsu i dość szybko się poddaję. Fala magazynów z postaciami z bajek i potem co? No nie widzę.
UsuńMoja Łucja u Ciebie na zdjęciu! Olga, a Ty się zgłosiłaś na półkę? Bo zdecydowanie widzę tam Ewę:)
OdpowiedzUsuńOla, nigdzie się nie zgłaszałam :) Zwykły ze mnie czytelnik.
UsuńDokładnie jakiś magazyn dla wszystkich ! W ogóle dla mnie to jakiś „kosmos”, jestem jedynaczka, nigdy nie myślałam, ze zostałam jakoś specjalnie wychowana. Wychodząc za mąż nie umysłem gotować, sprzątać, nic nie umiałam co przystoi kobiecie. Mój mąż umiał sobie zrobić jedzenie i uprać do tego wysprzątać cała toaletę. Dzisiaj to ja gotuje i sprzątam, a on chodzi do pracy i ma wolne od obowiązków domowych. Jakiś tak naturalnie wyszło. Na dodatek mamy dwójkę chłopaków , którzy to ze mną odkrywają świst gwiezdnych wojen i chłopięcych spraw, mój mąż ręki do tego nie przykłada, a wręcz nie mieści mu sie w głowie ta cała fantastyka. Moja mama zawsze powtarza, ze się „chłopczyca” urodziłam i wszystko co „dziewczyńskie” mi obce �� i jej ręce opadały jak chodziłam ubrana do szkoły. I w ogóle to jej ciagle ręce opadają.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam Edyta
Edyto, u mnie w domu - rodzinnym czy teraz "małżeńskim" - też nigdy ta granica nie była nakreślona grubą krechą. Podział obowiązków tworzył się zależnie od potrzeb i możliwości. Nic nie ma znacznika płci. Ale naprawdę znam rodziny, gdzie kobieta nadal jest od wszystkiego a mężczyzna nadal się dziwi, że w ogóle jakikolwiek temat "domowy" może go dotyczyć... To jest dla mnie dopiero kosmos...
UsuńJak patrzę na moją córę wychowaną wśród koparek, która na zmianę chce być policjantem lub strażakiem... to myślę, że to jednak geny. Stuprocentowa dziewucha, stojąca przed lustrem i pytająca się w wieku pięciu lat, kiedy będzie się mogła malować. Nienawidząca rywalizacji i przegrywania. Ja nie wiem, dlaczego chłopcy i dziewczynki muszą być tacy sami. Też mnie wkurza wszędobylski róż u dziewczynek w sklepach, ale jest o wiele lepiej niż 5 lat temu. Już są niebieskie sukienki, już są pistacjowe, ba, nawet czarne czy granatowe. I one w pierwszej kolejności są wykupywane ze sklepów.
OdpowiedzUsuńJak ja byłam wychowywana? Normalnie. Nie umiałam sprzątać ani gotować, nadal nie umiem. Nie prasuję ubrań, mam chlew w domu i dziecko chcąc nie chcąc na to patrzy. Że tata gotuje, a mama skręca rowerek kluczem (tata też potrafi, ale młoda go nie widzi, bo on do naprawy rowerów potrzebuje spokoju). Nie przeszkadza jej to zachowywać się jak stereotypowa dziewczynka. Ona nawet chciała czołg, dostała go i... powiedziała, że czołg to mama i zaczęła prowadzać małe samochodziki na spacer. Tak myślą dziewczynki, tak sobie to wymyśliła natura i nie ma sensu z tym walczyć.
Przecież nie o to chodzi, by byli tacy sami :) Niech dziewczynka będzie w różu, brokacie i czym tam sobie chce, jeśli ma taką ochotę. Chodzi o pewność siebie, o to, by nie uważała się gorsza (w przyszłości także jako pracownik), nie deprecjonowała swoich umiejętności... Itd. Oczywiście to nie dotyczy wszystkich dziewczynek, ale z doświadczenia i rozmów wychodzi mi, że to spora grupa.
UsuńTo czy ktoś uważa się za coś gorszego niekoniecznie zależy od wychowywania podług płci lub nie. Tylko na przyklad od krzyków w domu i krytyki. Na przykład faceci wychowywani przez matki, bez ojców, mają ogromne problemy na tym polu, bo mamy odruchowo wychowywały ich na dziewczynki. Nie mieli odpowiedniego wzorca. Wiele kobiet rzeczywiście gorzej sobie radzi w zawodach typowo męskich, bo na przyklad za dużo gadają, zamiast pracować. Z tego samego powodu większość facetów nie nadaje się na przedszkolankę, nie ma sensu ich do tego zmuszać, prawda? Tak samo nie ma sensu wmawiać dziewczynce, że doskonale sobie poradzi jako dyrektor, jeśli nie ma zdolności matematycznych i przywódczych. BTW większość facetów też sobie nie poradzi na tym stanowisku. ;)
UsuńA ja bym chciała żeby to było pismo i dla chłopców i dla dziewczynek. Żeby pokazało Rutkiewicz i Kukuczkę, Nigelle Lawson i J. Oliviera. Żeby pokazało, że przy wyborze pasji i zawodu płeć nie ma znaczenia. Bo boję się, że za moment jeśli dziewczynka będzie chciała różową spódniczkę i lalki to będzie to wstyd. Takie przegięcie w drugą stronę.
OdpowiedzUsuńAment :)
UsuńDokładnie, nie można dziewczynce mówić, że musi być "taka jak chłopcy", bo to jaka jest jest niepełnowartościowe. Po prostu umożliwić wybór, tylko tyle. Kiedy byłam małą dziewczynką, nie było czasopism płciowych, tylko hobbystyczne. Dla miłośników matmy, fizyki i astronomii było "Szkiełko i oko", dla starszych dzieci "Delta". Że najczęściej kupowali je chłopcy, nie wina twórców, tylko rodziców. Brakuje mi czasopisma stricte naukowego dla młodszych dzieci, bez zbędnej propagandy.
UsuńTak, zgadzam się.
UsuńŁączę się w tej niepewności i też myślę, że taki Kosmos dla dzieci przydałby się. Ale może na fali ostatnich wydarzeń politycznych, wyszedł na wierzch problem kulturowy (który Ewa doskonale opisała), którym najpierw trzeba zająć się w detalu pod lupą, by móc kiedyś zająć się globalnie? Nie wiem, gdybam.
OdpowiedzUsuńNo widzisz, Kasiu, ja też gdybam i rozdartam :)
UsuńA ja uważam że jednak bardziej niż czasopismo dla dziewczynek bardziej by się przydało czasopismo dla chłopców. Bo jednak jak szukam tak nie znalazłam niczego co by chłopca wrażliwości nauczyło, tego że może się bać, że może nie być pewny, że może szukać pomocy, że może nie chcieć być policjantem, strażakiem czy rajdowcem ale pielegniarzem, malarzem, tancerzem a nawet kogutem domowym i to nie będzie żadna dla niego ujma. Bo nie trudno znaleźć już bajek w których dziewczyny zdobywają świat (dosłownie i w przenośni) ale jak gdzieś się pojawia ojciec który zajmuje się domem to zawsze jest sfrustrowany, nieporadny, ogólnie totalny życiowy przegryw. Zapewniam że i dziewczynkom to na dobre wyjdzie bo nieważne co nauczymy je w dzieciństwie tak okres nastolatkowania rządzi się swoimi prawami i chęć podobania się płci przeciwnej jest całkowicie naturalny i teraz jeśli taki chłopiec będzie umiał wybić się ponad makijaż i dekolt a będzie chciał rozmawiać to one nie będą widziały siebie tylko z perspektywy swojego wyglądu (mówiąc tak bardzo bardzo ogólnie)
OdpowiedzUsuńPS. Ja wiem ze można samemu uczyć tego wszystkiego swojego syna ale przecież możemy też uczyć asertywności dziewczynki. Ale dzieci lubią należeć do grupy. Dlatego dobrze ze jest Kosmos i szkoda ze nie ma nic dla chłopców.
Dzięki za wypowiedź.
UsuńPS Co do ojców, wydaje mi się, że nie jest tak źle. W sensie w literaturze. Tak bez szczegółowego googlania wrzucam - https://natuli.pl/ojcowie-ksiazkach-dla-dzieci/
To są książki o ojcach. To zupełnie co innego. To tak jak z książkami o ludziach niepełnosprawnych. Oczywiście że są ale w ilu książkach nie dedykowanych temu problemowi pojawiają się osoby o jakiś poważnych problemach fizycznych czy psychicznych? A co z książkami w których są ojcowie? Tacy nie epizodyczni, nie w pracy, nie w tle rysunku na kanapie? Nie stanowią dopełnienie jakiegoś obrazka tylko na zasadzie "bo rodzina musi składać się z tatusia i mamusi więc trzeba go umieścić w bajce". Takich którzy bawią się z córką. Jeśli to 15% wszystkich książek w naszej biblioteczce to i tak jest dobrze.
Usuń99% książek dla dzieci jest o tej wstrętnej patriarchalnej rodzinie, gdzie tatuś jest ważniejszy niż mamusia i dzieci darzą go olbrzymim szacunkiem. Może gdybyś czytała jakieś książki poza reklamami w telewizji, to byś o tym wiedziała. Chwilowo czytam "Mały domek w wielkich lasach" Laury Ingals Wilder i tam ojciec jest najważniejszą osobą w rodzinie, tak ze 3/4 książki jest poświęcone jemu. Nie znam ani jednej książki, w której ojciec siedzi na kanapie, a czytam naprawdę sporo od dziecka. Możesz podać przykład?
UsuńA my lubimy Maly domek w wielkich lasach no ale moje dzieci wiedza kiedy ta ksiazka byla napisana i o jakich czasach opowiada.
UsuńTak, to piękna seria, taka bardzo "praktyczna". Jest tam kilka fajnych przepisów kulinarnych albo jak uszyć suknię, albo jak robić gont do pokrycia dachu. :)
Usuń