10 Pieniek i katalogowanie

Pierwsze czytanie. Podsłuchuję zza ściany (bo jak mama Basi, słyszę WSZYSTKO ;)):

- "Dzisiaj jest wtorek. A we wtorki Pieniek chodzi na spacery. Spacerując, można znaleźć mnóstwo fantastycznych rzeczy. Pieniek je zbiera. Zbiera i zbiera. I zbiera."

- Tato! To tak... Jak ja! - wykrzykuje Ewka.

Tak, tak. Tak jak ona*. Mało to razy słyszałam: - Jak nie będę mogła wziąć tego patyka do domu... To umarnę! Na zawsze! Mało to razy twierdziłam, że kolekcję patyków zwyczajnie wywiał sprzed naszych drzwi wiatr? ;) Trudno się Ewce dziwić, że Pieńka pokochała od pierwszego czytania. I jego przyjaciela Świerka. I babcię z dużego miasta, która ma same świetne pomysły. I to jego zbieractwo. Takie jej bliskie... Strony, na których widać na podłodze wszystko, co Pieniek znalazł - to nasza ulubiona rozkładówka. Przy każdym czytaniu odkrywamy (i nazywamy) coś nowego.

Pieniek nie tylko zbiera, ale i skrzętnie opisuje, segreguje, chowa do pudełek. Do czasu... Bo pewnego dnia kończy mu się miejsce! Co robić? Co robić? Jak to co? Zadzwonić do babci! To właśnie ona sugeruje wnuczkowi, by swoją kolekcję pokazał światu, by otworzył Muzeum Pieńka. A gdy jego zaczyna nudzić muzealna przygoda (bo ileż można stać w kolejce do własnej toalety!), podpowiada mu, jak poradzić sobie z nadmiarem rzeczy w domu.

I mądrze mu podpowiada (piszę to jako matka zbieracza :)). Robią wspólnie album. Pieniek robi zdjęcia swoich eksponatów, wywołują je, wklejają do albumu i opisują. Katalogują zbiory muzeum. Co z rzeczami, które zalegały w każdym zakamarku domu? Część Pieniek odkłada na swoje miejsce, te ładne i te, które mogą komuś posłużyć - trafiają do sklepu z antykami i na pchli targ, inne segregują i wrzucają do odpowiednich pojemników na odpady (lowam!), a te zniszczone... Pieniek zamienia w dzieła sztuki! Świetnie sobie poradzili z nadmiarem, nic tylko się od nich uczyć, prawda?

Pieniek otwiera muzeum, tekst i ilustracje: Åshild Kanstad Johnsen,

tłumaczenie: Milena Skoczko, Wydawnictwo Dwie Siostry KLIK

Co na to Ewa? Usiadła z tatą przy stole, wyjęli z książek liściowe skarby i stworzyli album. Jeszcze tylko podpisy... Gotowe :) Co na to ja? Po pierwsze jestem zachwycona tą krótką (dużo za krótką!) historyjką i pomysłami na "rozładowanie" dziecięcych kolekcji. Nie że sama na to nie wpadłam... Ale co innego wpaść, a co innego przeczytać dziecku, jak poradził sobie z sytuacją sympatyczny Pieniek :) Bo Pieńka nie da się nie lubić. Już od strony z tekstem "To jest Pieniek" wpada się w sidła, dalej sympatia tylko rośnie. A oczy odpoczywają. Bo nawet jeśli na jednej czy drugiej rozkładówce jest mnóstwo szczegółów i szczególików, jest również morze zieleni. Prawdziwa pochwała zieleni w tej książce :) Kojąco, miło, edukacyjnie. Lubimy!

* I jak Aston. Pamiętacie? KLIK